Jak widać na zamieszczonej mapie nasi artyści pochodzą z regionu Piura, z Limy i okolic, z regionu Ayacucho, z Arequipy i z Puno położonego nad jeziorem Titicaca.
czwartek, 10 lipca 2008
Na początek......Peru
Na długo przed powstaniem imperium Inków Peru było ojczyzną kwitnącego rzemiosła. Świadectwem są wspaniałe tkaniny, w które zawinięte były mumie z Paracas, wyroby złotnicze ludu Chimú, niezwykła ceramika epoki Mochica czy naczynia portretowe i grobowe wytwarzane przez plemiona Huari (Wari) z okolic jeziora Titicaca. Upadek państwa Inków nie spowodował zaniku tradycji artystycznych i do dnia dzisiejszego wyroby rękodzielnicze, często w niezmienionej formie od wieków, czasem uwspółcześnione, są wytwarzane na terenie całego Peru.
Rękodzieło w życiu dawnych cywilizacji nie znających pisma pełniło rozmaite funkcje.
Na przykład kubki z epoki Mochica służyły nie tylko do picia, ale też opowiadały historie o wydarzeniach zarówno codziennych jak i uroczystych. Dzięki tym naczyniom, które przetrwały naukowcy mogli poznać jakie choroby nękały lud Mochica, że kradzież
była karana ucięciem ręki i jakie stosowano metody na unikniecie niepożądanej ciąży. Podobnie jest z tkaninami wykonanymi przez Indian Ajmara, tematyka i bogactwo wzorów również pozwoliły na poznanie życia codziennego tego plemienia.
Niektóre wyroby były odzwierciedleniem pozycji w społeczności (np. wzór na stroju), inne były tworzone na konkretne święta, a jeszcze inne miały przekazywać dla wspólnoty istotne informacje.
Po hiszpańskiej konkwiście sztuka wzbogaciła się o nowe formy. Połączenie tradycji tubylczych i wpływów europejskich spowodowało wykreowanie nowych nurtów i wzorów rękodzielniczych (indiańscy rzeźbiarze zaczęli strugać drewniane figury Matki Boskiej
w stroju campesina- ubogiej chłopki, anioły o twarzy Indian).
Niektóre wyroby rękodzieła artystycznego są popularne na terenie całego Peru np. kolorowe makatki lub misternie tkane kosze, inne są charakterystyczne dla danego regionu czy też plemienia. Ozdobne lusterka ze złotymi brzegami i ręcznymi malunkami pochodzą z Cajamarki, lustra złote, ozdobne w rzeźbionych ramach to rękodzieło typowe dla regionu Cuzco, oryginalne ceramiczne byki wyrabiane są w miejscowości Pupuja (region Puno), koło Iquitos wyrabiana jest piękna biżuteria ludu Yagua a region Ayacucho słynie z wyrobu pięknych i ciekawych retablos (ołtarzyków). Długo można by wymieniać. Ile regionów, ile miejsc, tyle ciekawych i zachwycających wyrobów.
W regionach specjalizujących się w wyrobie danego rękodzieła funkcjonują spółdzielnie rzemieślnicze skupiające artystów rękodzielników z całego pueblo. Struktura takiej spółdzielni jest bardzo prosta. Na czele stoi przewodniczący, który jest odpowiedzialny za sprawiedliwy podział obowiązków, dotrzymanie terminów zamówień i realizację założonego planu pracy. Spółdzielnia ma również księgowego, który rozlicza zaliczki na materiały i rozlicza zapłaty za wykonane wyroby. Wspólnicy, czyli rzemieślnicy, są odpowiedzialni za pracę swoich warsztatów. Często są to przydomowe pracownie, rodzinne. W nich, zgodnie z zamówieniem wyrabiane są wyroby rzemieślnicze. Bywa, że praca w takiej grupie jest podzielona w ten sposób, że jedna rodzina wyrabia jedną część przedmiotu, a inna drugą (np. jedna rodzina wyrabia drewniane elementy a druga zajmuje się tkaniem materiału). Potem przewodniczący zatwierdza jakość wykonanych wyrobów i rozlicza wspólników. Oczywiście struktura poszczególnych grup rękodzielniczych może się różnić od przedstawionej powyżej. Zależy to od liczebności grupy, charakteru rękodzieła w jakim się specjalizuje i wielu innych czynników, w jakich dana społeczność funkcjonuje.
Rękodzieło w życiu dawnych cywilizacji nie znających pisma pełniło rozmaite funkcje.
Na przykład kubki z epoki Mochica służyły nie tylko do picia, ale też opowiadały historie o wydarzeniach zarówno codziennych jak i uroczystych. Dzięki tym naczyniom, które przetrwały naukowcy mogli poznać jakie choroby nękały lud Mochica, że kradzież
była karana ucięciem ręki i jakie stosowano metody na unikniecie niepożądanej ciąży. Podobnie jest z tkaninami wykonanymi przez Indian Ajmara, tematyka i bogactwo wzorów również pozwoliły na poznanie życia codziennego tego plemienia.
Niektóre wyroby były odzwierciedleniem pozycji w społeczności (np. wzór na stroju), inne były tworzone na konkretne święta, a jeszcze inne miały przekazywać dla wspólnoty istotne informacje.
Po hiszpańskiej konkwiście sztuka wzbogaciła się o nowe formy. Połączenie tradycji tubylczych i wpływów europejskich spowodowało wykreowanie nowych nurtów i wzorów rękodzielniczych (indiańscy rzeźbiarze zaczęli strugać drewniane figury Matki Boskiej
w stroju campesina- ubogiej chłopki, anioły o twarzy Indian).
Niektóre wyroby rękodzieła artystycznego są popularne na terenie całego Peru np. kolorowe makatki lub misternie tkane kosze, inne są charakterystyczne dla danego regionu czy też plemienia. Ozdobne lusterka ze złotymi brzegami i ręcznymi malunkami pochodzą z Cajamarki, lustra złote, ozdobne w rzeźbionych ramach to rękodzieło typowe dla regionu Cuzco, oryginalne ceramiczne byki wyrabiane są w miejscowości Pupuja (region Puno), koło Iquitos wyrabiana jest piękna biżuteria ludu Yagua a region Ayacucho słynie z wyrobu pięknych i ciekawych retablos (ołtarzyków). Długo można by wymieniać. Ile regionów, ile miejsc, tyle ciekawych i zachwycających wyrobów.
W regionach specjalizujących się w wyrobie danego rękodzieła funkcjonują spółdzielnie rzemieślnicze skupiające artystów rękodzielników z całego pueblo. Struktura takiej spółdzielni jest bardzo prosta. Na czele stoi przewodniczący, który jest odpowiedzialny za sprawiedliwy podział obowiązków, dotrzymanie terminów zamówień i realizację założonego planu pracy. Spółdzielnia ma również księgowego, który rozlicza zaliczki na materiały i rozlicza zapłaty za wykonane wyroby. Wspólnicy, czyli rzemieślnicy, są odpowiedzialni za pracę swoich warsztatów. Często są to przydomowe pracownie, rodzinne. W nich, zgodnie z zamówieniem wyrabiane są wyroby rzemieślnicze. Bywa, że praca w takiej grupie jest podzielona w ten sposób, że jedna rodzina wyrabia jedną część przedmiotu, a inna drugą (np. jedna rodzina wyrabia drewniane elementy a druga zajmuje się tkaniem materiału). Potem przewodniczący zatwierdza jakość wykonanych wyrobów i rozlicza wspólników. Oczywiście struktura poszczególnych grup rękodzielniczych może się różnić od przedstawionej powyżej. Zależy to od liczebności grupy, charakteru rękodzieła w jakim się specjalizuje i wielu innych czynników, w jakich dana społeczność funkcjonuje.
Chcemy Wam przybliżyć grupy rękodzielnicze współpracujące z Cuento Latino oraz ich piękne rękodzieło.
Fajne jest to, że ludzie potrafią się zorganizować i tworzyć wspólnie tyle dobrego dla siebie, swoich rodzin i miejsc, w których żyją i dla nas, odbiorców ich wyrobów, które zdobią nasze domy i cieszą oko.
Subskrybuj:
Komentarze (Atom)